این جوان بالدار تازه روی صخره ای فرود آمده است، دختری بیهوش آنجا دراز کشیده است، این جوان کوپید عشق است. بال های او و تیرهای پر از تیر می توانند او را تشخیص دهند. نام دختر روان است.

مادر کوپید، ونوس، از روانکاوی خواست تا یک بطری را از دنیای زیرزمینی بیاورد و او را به شدت از باز کردن منع کرد، اما کنجکاوی روان بر او غلبه کرد. او فقط یک دود وحشتناک کشید و وارد یک رویای عمیق بی جان شد. وقتی کوپید دید که روی زمین دراز کشیده است، با عجله به سمت او رفت و با یک تیر تیز او را لمس کرد تا مطمئن شود که او نمرده است. این لحظه ای است که مجسمه ساز شکار کرده است.

کوپید روان محبوبش را در آغوشش در آغوش گرفت، صورتش به صورت او نزدیک بود. روان به خود اجازه داد به آرامی دوباره در آب فرو برود و با تنبلی سر معشوقش را با دستانش بگیرد. این مجسمه بوسه کوپید است.