سفارش های سخاوتمندانه پاپ، رم را به آهنربایی برای مجسمه سازان در ایتالیا و سراسر اروپا تبدیل کرد. آنها کلیساها، میادین، و فواره های جدید محبوبی را که پاپ ها در اطراف شهر ایجاد کرده بودند، به ویژه در روم تزئین کردند. استفانو مادرنا (1576-1636)، اصالتاً اهل بیسون در لمباردی، پیش از کار برنینی بود. او کار خود را با کپی‌های کوچک‌تر از آثار کلاسیک در برنز آغاز کرد. کار بزرگ او در مقیاس بزرگ مجسمه ای از سنت سیسیل (1600، برای کلیسای سنت سیسیلیا در تراستوره در رم) بود. بدن قدیس دراز کشیده شده است، گویی در یک تابوت قرار دارد و حسی از رقت را برمی انگیزد. ]

یکی دیگر از مجسمه سازان مهم اولیه رومی فرانچسکو موچی (1580-1654) بود که در Montevarchi، نزدیک فلورانس متولد شد. او یک مجسمه سوارکاری برنزی مشهور از الکساندر فارنزه برای میدان اصلی پیاچنزا (1620-1625) و یک مجسمه واضح از سنت ورونیکا برای کلیسای سنت پیتر ساخت، آنقدر فعال که به نظر می رسد او در آستانه پریدن از طاقچه است. ]

دیگر مجسمه سازان برجسته باروک ایتالیایی عبارتند از الساندرو آلگاردی (1598-1654) که اولین مأموریت اصلی او مقبره پاپ لئو یازدهم در واتیکان بود. او رقیب برنینی به حساب می آمد، اگرچه سبک کارش مشابه بود. دیگر آثار مهم او شامل نقش برجسته حجاری شده بزرگ از ملاقات افسانه ای پاپ لئو یکم و آتیلا هون (1646-1653) بود که در آن پاپ آتیلا را متقاعد کرد که به روم حمله نکند.[10]

مجسمه ساز فلاندری فرانسوا دوکسنوی (1597-1643) یکی دیگر از چهره های مهم باروک ایتالیا بود. او دوست نقاش پوسین بود و به‌ویژه برای مجسمه سنت سوزانا در سانتا ماریا د لورتو در رم و مجسمه سنت اندرو (۱۶۲۹–۱۶۳۳) در واتیکان شهرت داشت. او مجسمه‌ساز سلطنتی لویی سیزدهم فرانسه نامیده شد، اما در سال 1643 در طول سفر از رم به پاریس درگذشت.[11]

مجسمه سازان اصلی در دوره متأخر عبارتند از نیکولو سالوی (1697-1751) که مشهورترین اثر او طراحی فواره تروی (1732-1751) بود. این فواره همچنین حاوی آثار تمثیلی دیگر مجسمه‌سازان برجسته باروک ایتالیا از جمله فیلیپو دلا واله پیترو براچی و جیووانی گروسی بود. فواره، با تمام عظمت و شکوه خود، نمایانگر آخرین عمل سبک باروک ایتالیایی بود.[12]