جمهوری هلند که عمدتاً کالوینیست بود، پس از شکستن نفوذ اسپانیا، یک مجسمه‌ساز با شهرت بین‌المللی به نام هندریک دی کیزر (1565-1621) به وجود آورد. او همچنین معمار اصلی آمستردام و خالق کلیساها و بناهای تاریخی بود. مشهورترین اثر مجسمه سازی او مقبره ویلیام ساکت (1614-1622) در نیو کرک در دلفت است. این مقبره از سنگ مرمر، در ابتدا سیاه و سفید، اما اکنون سفید، با مجسمه های برنزی به نمایندگی از ویلیام ساکت، جلال در پای او، و چهار فضیلت کاردینال در گوشه و کنار، مجسمه سازی شده بود. از آنجایی که کلیسا کالوینیست بود، چهره های زن فضیلت کاردینال از سر تا پا کاملاً پوشیده بودند.[23]

شاگردان و دستیاران مجسمه ساز فلاندری آرتوس کولینوس بزرگ که از سال 1650 به بعد به مدت پانزده سال در تالار جدید شهر آمستردام کار کرد، نقش مهمی در گسترش مجسمه سازی باروک در جمهوری هلند ایفا کردند. این پروژه ساختمانی که اکنون کاخ سلطنتی روی سد نامیده می شود، و به ویژه تزئینات مرمری که او و کارگاهش تولید کردند، نمونه ای برای ساختمان های دیگر در آمستردام شد. بسیاری از مجسمه‌سازان فلاندری که برای کار بر روی این پروژه به Quellinus پیوستند، تأثیر مهمی بر مجسمه‌سازی باروک هلندی داشتند. آنها عبارتند از Rombout Verhulst که مجسمه ساز برجسته بناهای مرمری، از جمله بناهای تدفین، مجسمه های باغ و پرتره ها شد.[24]

دیگر مجسمه‌سازان فلاندری که به مجسمه‌سازی باروک در جمهوری هلند کمک کردند، یان کلودیوس دی کوک، یان باپتیست ژاوری، پیتر زاوری، بارتولومئوس ایگرز و فرانسیس ون بوسویت بودند. برخی از آنها مجسمه سازان محلی را آموزش دادند. به عنوان مثال، مجسمه‌ساز هلندی یوهانس ابلایر (حدود 1666-1706) احتمالاً از رومبو ورهولست، پیتر زاوری و فرانسیس ون بوسویت آموزش دیده است.[25] اعتقاد بر این است که Van Bossuit نیز استاد ایگناتیوس ون لاگترن بوده است.[26] Van Logteren و پسرش Jan van Logteren اثر مهمی در کل معماری و دکوراسیون نما در قرن هجدهم آمستردام به جای گذاشتند. کار آنها آخرین قله باروک اواخر و اولین سبک روکوکو در مجسمه سازی در جمهوری هلند را تشکیل می دهد.